Op stap met de buurtagent

Maandagmorgen. Het weekend is voorbij, de krant valt op de mat en ik lees: “Protestmars tegen politiestakingen”. Bij deze mars blijken er hatelijke leuzen gescandeerd te zijn over de politie en de burgemeester. Mensen werden bekogeld met bierglazen en er werd vuurwerk afgestoken. Dit alles onder het motto ‘Wij geen voetbal, zij geen staking.’

Een vreemd gevoel bekruipt mij; ‘wij en zij’. Vragen wij niet juist de politie het zware werk voor óns te doen?

Het is alweer een tijdje geleden dat ik in gesprek raakte met buurtagent Mieke Hoitingh over het fietsenprobleem bij het station. Ik was wel benieuwd naar de knelpunten die zij ervaart in het centrum. We spraken af op een druilerige donderdagavond en gingen op stap.

Mieke is naast wijkagent ook verantwoordelijk voor de doelgroep jongeren. Onze eerste stop was daarom het jongerencentrum Casa, die recentelijk een nieuwe plek gekregen heeft. Hier kunnen jongeren in een veilige omgeving hun huiswerk doen, afspreken met vrienden of gewoon een videospelletje spelen. Wat opvalt is dat de jongeren Mieke kennen en dat zij de jongeren bij naam kent.

Dat is ook het geval wanneer we naar een geliefde hangplek voor jongeren gaan, bij de Albert Heijn. Om overlast te voorkomen houden een tweetal Casa-vrijwilligers hier de wacht. Zij spreken andere jongeren aan op hun gedrag en sturen ze weg wanneer ze er rondhangen. Zo is een – voor de buurt – groot probleem opgelost.

We lopen verder over de Sieversstraat en over de Dracht. Het is niet mogelijk om 100 meter te lopen zonder aangesproken te worden door iemand die Mieke iets wil melden. Daarnaast ziet Mieke dingen die mij niet opvallen. Ze schrijft bonnen uit, maar geeft vooral aanwijzingen. Het is schokkend hoe hier op gereageerd wordt. Niet door jongeren, maar door volwassen mensen; ondernemers die baat hebben bij een nette en toegankelijke omgeving. Ze verheffen hun stem en zeggen dingen, die op z’n zachtst gezegd, niet netjes zijn.

We lopen over de Gedempte Molenwijk. De problemen die drugshandel en prostitutie met zich mee brengen zijn veel besproken. Vanwege het vieze weer speelt het leven zich hier vandaag binnen af.

Mieke en ik stappen de auto in. In de auto hadden we de tijd om wat beter met elkaar te spreken. Mieke introduceerde mij in iets wat ik niet heel goed kende: de vrijwillige politie. Zo is zij begonnen, naast haar baan als bankmedewerker. Dit verhoogt mijn waardering voor haar werk. Ze zet zich in voor iets waarin ze gelooft.

Samen met de andere agenten drinken we een kop koffie op het bureau. Ik vroeg hoe het is om agent te zijn en wat zij zoal meemaakten. Een agent zei dat zijn ouders dezelfde vraag stelden. Hij begon te vertellen wat hij op een dag had meegemaakt, net zoals hij bij zijn ouders deed. Hij beschreef afschuwelijke taferelen. “Halverwege vroegen mijn ouders om te stoppen… op het eind van de dag moest ik naar een ruzie over een schutting.”

De agenten uit Heerenveen maken heel wat mee. Bij alle verschrikkelijke dingen die je in de krant leest zijn onze dienders betrokken. Het is schrijnend om te zien hoe er met onze agenten omgegaan wordt. Mijn oproep in de gemeenteraad werd gesteund door de burgemeester; ‘ga als raadslid op pad met de politie en zie wat er speelt’. Wanneer ‘zij’ staken hebben ze in ieder geval ‘mijn’ waardering. Dan maar even geen voetbal.